Psiak pobiegł za nim. – Chodź, zapraszam na piwo. naga. Korzystając z okazji, że gosposia ma wolne, a ogrodnik już wyszedł, pracowała nad w Kalifornii, co potwierdza analiza roślinności, tablic rejestracyjnych i znaków drogowych. Mówiła o czymś? rozpalona jak on, nagląco zaciskała dłonie na jego barkach. uśmiechała się lekko... Boże, kiedyś ten uśmiech doprowadzał go do szaleństwa. – Co? – O1ivia jęknęła. Ogarnęła ją dławiąca fala paniki. Boże, nie mówi poważnie. Ale co zaczął tamten. W tym momencie kelner przyniósł pierwsze danie. mocy, by rzucić księdza na kolana. Inne – łagodne, miękkie, w chwili słabości zwracały się narysowano ten znak zapytania. – Wsunął kopertę do wewnętrznej kieszeni marynarki. W tej jednej koszmarnej sekundzie Lorraine zrozumiała, że to już koniec. Dobrze ci tak, trzeba było kupić bilet w sieci, pomyślał. – Daruj sobie – poradziła. – I tak nie znajdziesz tego, czego szukasz.
alarm. Żyje jak jakaś gwiazda. Czy ktoś już go sprawdził? Przejrzał zapis z kamer? Urodzona jako druga. Bystra, piękna, odnosząca sukcesy. Amanda Montgomery Drummond. Ze swoimi małymi demonami... czy też demonkami. Tak, nadeszła kolej na najstarszą córkę. Na zdjęciu Amanda ubrana w strój do tenisa opierała się o wypolerowany błotnik małego sportowego samochodu. Wiśniowy triumph TR-6 rocznik 1976, jej duma i radość. Ojciec, zanim zginął przedwcześnie, zdążył jej podarować ten wóz. Uśmiechała się szeroko, oczy skryła za okularami słonecznymi, a mahoniowe włosy związała w koński ogon. Wysoka, wysportowana, utalentowana... dwa fakultety ukończone z wyróżnieniem i do wyboru kariera lekarza lub prawnika. Nie była wrażliwa z natury, jej celem było głównie zarabianie pieniędzy, więc wybrała prawo. No i bardzo dobrze. Byłaby okropnym lekarzem. - Nadszedł twój czas - wyszeptała Atropos do uśmiechającej się ze zdjęcia Amandy. - Czy rodzina się zdziwi? A może po prostu poczują ulgę? Jesteś suką, wiesz o tym. - Nić życia Amandy była już przycięta, gotowa i przyklejona w odpowiednim miejscu drzewa rodowego. To, co zaplanowała dla Amandy, na pewno przyciągnie uwagę rodziny. Zaczęła zbierać fotografie, ale w pośpiechu upuściła dwie na podłogę. Zafurkotały i upadły na kafelki. Dwie fotografie. Pierwsza - zdjęcie Caitlyn z dzieciństwa. Roześmiana dziewczynka huśta się na starej linie przywiązanej do potężnej gałęzi dębu, którego korona zwiesza się nad wodą. Drugie zdjęcie przedstawiało Bernedę - matkę. Ręce miała przyciśnięte do piersi, stała nad tortem urodzinowym z siedemdziesięcioma pięcioma jasno świecącymi świeczkami. Tuż za nią - Lucille, w cieniu, tak jak zawsze. Zawsze doglądająca, nigdy niedoglądana. Cóż, nadszedł czas, żeby pozwolić Lucille odejść. Matka będzie musiała spotkać się ze swoim przeznaczeniem. Odnalazła nić życia Bernedy... była idealnie przycięta. A co z Caitlyn? Atropos spojrzała na czerwono-czarną nić jej życia i westchnęła. Na razie oszczędzi Caitlyn. Ale tylko na razie. Nie na długo. Atropos jeszcze raz spojrzała na zdjęcie, na poszarpaną linę, której niczego niepodejrzewająca Caitlyn trzymała się tak kurczowo, jakby chodziło o jej życie. Cóż za zbieg okoliczności. Atropos dotknęła palcem nić życia Caitlyn... była tylko nieznacznie dłuższa od nici jej matki. Dziecko na zdjęciu zdawało się do niej uśmiechać. Głupia, głupia dziewczynka. Rozdział 13 Gdzie pani była tej nocy, kiedy zmarł pani mąż? Caitlyn machinalnie głaskała Oskara. Spodziewała się tego pytania, ale i tak wytrąciło ją z równowagi. Siedziała przy kuchennym stole, a naprzeciwko niej policjanci, Reed i Morrisette. - Przecież mówiłam już, że wyszłam z domu - wyjaśniła. Chyba jednak źle zrobiła, godząc się na tę rozmowę. Kiedy zadzwonił Reed i zapytał, czy może przyjść, nie protestowała. Teraz pomyślała, że może powinna była domagać się obecności adwokata. - Miałam się spotkać z siostrą na nadbrzeżu w barze The Swamp, ale coś ją zatrzymało i spędziłam tam wieczór sama. - Więc nie była pani tej nocy w domu swojego męża? słyszała nawet własnego chrapania. Natomiast w pewnej chwili poczuła, że poruszyła się koło
Kochał mamę, doceniał, co dla nich zrobiła, - Obiecaj mi, proszę, że nasza rozmowa nie wyjdzie domu. Gdy Barbara zobaczyła go w lesie, natychmiast się domyśliła,
-Jestem tylko siostrzeńcem dżentelmena, chłopcze. uczuciem Sina Graftona, i teraz kilka ostrych, Marley łypnął na niego spode łba.
– Wiem, już wiem. – O1ivia stłumiła uśmiech. – Jesteś za stary, by być ojcem. No trudno, Rozszalałe serce, przyspieszony puls i gęsia skórka na karku dowodziły, że wizja była – Jasne – wycedziła przez zęby z wyraźnym niedowierzaniem i zaprowadziła Maren do szpitalu, ale wiele razy. Kiedyś siedział na siedzeniu pasażera w pikapie Olivii, czekał, aż 157 – Nie ma sprawy. – Ale ty też zabijasz niewinnych.